maandag, juni 13, 2005

En het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door...

De rest van dat nummer is niet echt van wat je zegt 'heel geweldig', maar het refrein is toch wel op het moment op mijn lijf geschreven. Echt een raar gevoel: over(ge)spannen zijn en toch zo'n leeg gevoel van binnen. Kent iemand dat of ben ik echt de enige levende ziel op aarde die dat gevoel heeft? Maar goed, "'t zal wel weer over gaan voordat je een jongetje wordt", zou mijn vader dan gezegd hebben. Zit wat in...

Volgend jaar wordt een sabatical voor me. Verheug me er nu al op! Heb besloten een jaar langer over de studie te doen en aangezien ik nog maar iets van 10 verslagen hoef af te maken, wordt het een rustig jaartje. Kan ik eindelijk doen wat ik het allerliefste doe: gitaar leren spelen, meer tijd nemen om anderen te coachen, om lekker uit te rusten, wat dingen op een rijtje te krijgen en natuurlijk fulltime voor God te kunnen werken... Heb al wat visies ontvangen over bepaalde dingen, dus dat gaat helemaal goed komen!

To every thing there is a season and a time for every purpose under heaven.

..'t Komt inderdaad wel goed voordat ik een jongetje wordt...

zondag, juni 05, 2005

Just an ordinary saturday..

Tenminste, dat dacht ik dat het zou worden. Het begon ook best normaal hoor: uitslapen, douchen, computer aan om aan school te werken... De computer was nog maar net aan, of daar was de eerste verrassing al: de telefoon gaat. Nou is dat niet zo'n verrassing op zich, maar het was iemand die mij anders nooit belt en het nu echt op haar hart kreeg, omdat ze een tekst voor me had. Heel bemoedigend en precies wat ik nodig had... Heel cool!

Maar goed, aan elk telefoongesprek komt ooit een einde (zelfs bij mij) en ik had nog maar net het rode telefoontje ingedrukt, of daar klopte al iemand aan. Ik doe de deur open en daar verschijnt de volgende verrassing: een meisje dat ik een hele tijd gecoached heb en heel wat samen hebben meegemaakt, stond zo ineens voor mijn deur. Ik had haar inmiddels alweer een paar maanden niet gezien of gesproken omdat ze opgenomen is, maar toch stond ze voor mijn deur. Zo tof! Lekker bijgekletst, erg gezellig. Weer een knipoog van God.

Zij moest er op een gegeven moment ook weer vandoor, dus ik denk: ik ga nu toch echt maar een keer met mijn verslagen beginnen. Hmmm.. daar dacht God dus ff anders over. Ik had zo sterk het gevoel dat ik naar een bepaalde winkel moest. Dus ik daar maar heen, staat daar in die winkel een vrouw waar ik af en toe wel eens mee spreek als ik haar tegen kom. We beginnen een praatje en plotseling komt ze met haar hele verhaal op tafel. Alle problemen, depressies, noem maar op. Wow, wat een vertrouwen om dat zo te vertellen. Na een paar uur in die winkel haar verhaal aangehoord te hebben, besluiten we een rustig plekje te zoeken waar ik voor haar kon bidden. Kon ze wel gebruiken. En de winkel ging trouwens sluiten, dus we moesten wel ergens anders heen. Ze was zo blij dat ik wilde bidden en helemaal toen God echt dingen duidelijk maakte en uitsprak over haar. Stukje bevrijding gekregen en dat allemaal op een normale zaterdag. Daarna samen nog een patatje gehaald, nog wat gepraat met elkaar en toen naar huis. Het was al 8 uur... Echt tof: ik maakte me best wel zorgen om school. Ben aan het afstuderen en voor de zomervakantie moét ik gewoon alle verslagen enz. hebben ingeleverd. Maar de laatste tijd lukt het gewoon ff niet en ik voelde me daar zo schuldig over! Dus het was een enorme bemoediging dat God ff liet zien dat er belangrijkere dingen zijn en dat Hij het zelfs zo leidt dat ik onmogelijk met school bezig kán zijn. En dat allemaal op een normale zaterdag...

woensdag, juni 01, 2005

Een uitspraak die mij enorm aan het denken heeft gezet:

Jezus was 33 jaar op de aarde. De eerste 30 jaar besteedde Hij aan Zichzelf, 3 jaar aan anderen en in 3 dagen tijd redde Hij de wereld. Hoezo prioriteiten stellen?

'k Denk dat we hier best veel van kunnen leren. Ik in ieder geval wel. Het hoeft niet allemaal in één keer, God heeft de tijd om ons te vormen. Waarom hadden Mozes en David 40 jaar nodig voordat ze echt gingen doen waarvoor ze gezalfd waren en zou ik binnen 3 jaar helemaal klaar en gevormd moeten zijn?

Phew... Dat geeft hoop...

Heel even

Duizenden gedachten schieten door m'n hoofd
en geen idee hoe ik ze kan vangen
laat staan lezen

Ik ga op zoek
naar welke de moeite waard is
welke ik aan kan
Voor nu
Heel even maar

Vlieg niet weg
laat me zien wat ik denk
laat me je onderzoeken
laat me naar je luisteren
Iets harder alsjeblieft
er is zoveel lawaai
Ik kan je niet verstaan
Toe, help me nou

Wanneer komt er wat rust?
Wanneer ga je even liggen
zodat ik alle tijd heb om te kijken
en echt te zien.
Heel even maar