He loves us!
De laatste tijd zijn we bezig in de gemeente met Gods liefde en Hem persoonlijk kennen, in plaats van kennis van Hem hebben. Een onderwerp dat misschien al zo vaak behandeld is in preken en waar we al zoveel vanaf weten. Maar ervaren we het ook echt ten diepste?
Gisteren waren de leuke luitjes van onze jeugd/jongeren er weer. Het was een toffe avond: ze waren er allemaal en we hebben het één en ander kunnen delen over occultisme, wat onze plek is en de autoriteit die ons gegeven is. Maar na afloop toen ze allemaal al lang thuis waren, begon het toch te knagen. Want we kunnen wel al die dingen vertellen en zeggen hoe belangrijk het is om de Bijbel te lezen, God te kennen en tijd met Hem door te brengen, maar bereik je daarmee wat je wilt? Tuurlijk is onderwijs goed en is de Bijbel Gods Woord. Maar wil je kennis van Hem overgeven en de stappen die je daarbij kunt zetten om dat voor elkaar te krijgen, of wil je dat ze Gods liefde voor hun gaan zien, dat ze echt een levende relatie met Papa krijgen?
Een opmerking die ik mezelf hoorde maken richting mijn man (blijft leuk klinken), was dat alles wat je niet vanuit liefde voor en van God doet, puur alleen religie kweekt. En dat wil je niet. God is een persoon, geen instituut. Wat ik zo onwijs moeilijk vind om te horen, is dat veel mensen die echt wel van God houden, het moeilijk vinden om tijd te vinden om met Hem door te brengen. Hoe is dat mogelijk?? Als je verliefd bent, wil je toch ook alleen maar bij die ene zijn? Wat klopt er dan niet?
Wederom kwam ik als antwoord op die vraag bij die liefde van God. Iets anders is er niet. Je kunt dingen van Hem zien die jouw hele wereldje op de kop zetten, je kunt kijken naar het heelal en versteld staan van Zijn grootheid en je vaderbeeld kan helemaal hersteld zijn waardoor je God echt als een liefdevolle Papa ziet. Maar heb je je hart weleens helemaal open gezet voor Hem? Alle ideeën (goed of slecht) die je van Hem hebt, losgelaten? Hem alle vertrouwen gegeven zonder iets terug te houden? And most importantly: heb je Hem met een open hart gevraagd of Hij wilt laten zien hoeveel Hij van je houdt?
In augustus 2002 heb ik God voor het eerst als persoonlijke God ervaren. Dat gebeurde terwijl Hij me genas tijdens een genezingsdienst van een ernstige spierziekte. Ik was niet christelijk opgevoed en een paar maanden daarvoor was ik voor het eerst es gaan kijken in een kerk. Mind-bubbling.. Na die genezing hield ik echt van God en wilde voor Hem leven. Dus wat deed ik? Elke dag met veel moeite bijbellezen, elke avond bidden en af en toe zette ik een cd op met gospelmuziek om keihard mee te zingen. Als ik die dingen deed, voelde ik me weer rustig, want ik had die dag aan de eis voldaan wat bij een 'goede christen' hoort. Een soort van schuldgevoel afkopen met goede dingen doen zeg maar. Ik zag veel christenen om me heen die al jaren hetzelfde deden en veel over God konden vertellen. Maar het kostte mij (en die anderen ook!) zoveel moeite elke dag weer! "Discipline opbrengen", "gewoon zo doorgaan, je bent goed bezig" waren de antwoorden die ik daarop kreeg. Dus Susanne lekker doorgaan. Maar met wat eigenlijk? Puur religietje spelen! En waar ging Jezus tijdens Zijn tijd op aarde juist tegenin? De religieuze poeha's die alles dachten te weten en kennen, behalve God persoonlijk! Met wie ging Hij wel graag om? De mensen die absoluut niet op een heilige manier leefden: hoeren, dieven, manipulators and so on.
In mei 2003 ben ik naar Soulsurvivor geweest en wat daar met me gebeurd is, is absoluut geweldig! Ik werd overwhelmed met Zijn liefde. 't Was net of er een warme douche met volle kracht over me heen ging wat elke porie, cel en binnenste in mijn lichaam aanraakte. Zo'n pure, alles overheersende liefde! Achteraf kwam ik erachter dat dat de heilige Geest moest zijn geweest, maar op dat moment was ik alleen maar overdonderd met de liefde die God voor mij heeft! Depressiviteit, een verkeerd zelfbeeld en onvergevingsgezindheid waren spontaan opgelost: helemaal weg en nooit meer teruggehad! Als je eenmaal Gods liefde zo reëel gevoeld hebt -en ik ben echt niet voor 'als het goed voelt, dan is het goed'-religie- maar dan verandert je dat voor de rest van je leven! Dat is iets wat je niet meer loslaat en waar je altijd uit kunt putten. Maar het zorgt er ook voor dat je elke dag het liefst de hele dag met Papa bezig wilt zijn. Dat is nu al ruim vijf jaar zo en het wordt alleen maar sterker. En het leuke is: als je door omstandigheden een keer een dag hebt waarop het niet lukt om de tijd te vinden die je zou willen besteden aan Hem, dan maakt dat niet zoveel meer uit. Je verlangen om bij Hem te zijn wordt groter, maar je weet ook dat Hij zoveel van je houdt, dat een dag iets minder contact daar niks aan verandert.
Ik merk nu helemaal sinds ik getrouwd ben, dat contact met Robert mij helemaal geen moeite kost, al moet ik soms wel bewust eventjes tijd vrijmaken als je merkt dat je elkaar een dag niet zo heel diepgaand gesproken hebt. Ik houd van hem en wil bij hem zijn. Het is heerlijk om samen dingen te doen of gewoon lekker op de bank te hangen. Zo lang je maar samen bent. Een liefdesbrief is leuk, maar als ik hem nooit persoonlijk zou horen zeggen dat ie ook van mij houdt, wordt het een saaie bende en begin je op een gegeven moment toch aan die liefde te twijfelen. Die brief is er als 'extraatje', naast dat je een relatie met hem hebt. Is het niet hetzelfde met de Bijbel en God persoonlijk kennen? Ik moest gisteren denken aan een moderne gelijkenis: je hebt een nieuwe digitale tv en wilt die gaan gebruiken. Maar je hebt een gebruiksaanwijzing nodig om dat ding aan de praat te krijgen (ik wel althans..) Het is niet je doel om die gebruiksaanwijzing uit je kop te leren zodat je alle skunt vertellen over die t.v., maar je doel is om uiteindelijk de t.v. te gebruiken zodat je met een scherp beeld naar je favo programma's kunt kijken. Zo is het ook met de Bijbel. Het is een handleiding, maar niet je uiteindelijke doel. Ik denk dat dat heel belangrijk is om in de gaten te houden.
Conclusie: stop alsjeblieft met kerkje spelen en religieuze maskertjes ophouden uit zelfbescherming. (Vooral lekker de muurtjes omhoog houden zodat niemand ziet wie je echt bent of om niemand dichtbij te laten; zelfs God niet!) God ziet het toch wel en kan er alleen wat aan doen als jij je hart echt open zet. Vraag Hem om Zijn liefde te showen en je ogen en oren te openen. Het verandert je leven in alleen maar positieve zin! Van mensen houden gaat dan vanzelf, van jezelf houden gaat vanzelf en lekker dicht bij Papa komen gaat vanzelf. Die tien minuutjes die je eerst voor Hem opzij zette, wordt nu automatisch een hele dag en je hele persoonlijkheid en hart zal vervulling vinden. Vruchten zullen uit je poppen zonder moeite daarvoor te hoeven te doen en onzekerheid e.d. zullen opbokken. Weet hoe God jou werkelijk ziet. In Sef. staat dat Hij zwijgt in zijn liefde voor jou en een liefdeslied zingt, Hooglied (lied der liederen) laat zien hoe passionate God van ons houdt en in Kor. staat dat het allemaal om de liefde draait. Zet je er voor open. Durf jezelf los te laten, misschien zelfs te verliezen in die liefde die Hij voor je heeft. Je leven wordt alleen maar mooier!
Mijn favorite nummer (staat ook op mijn hyves) is How He Loves Us. Ze zegt op een gegeven moment dat door de liefde van God je nooit meer hetzelfde bent en je zeker weet dat het Zijn liefde is, op het moment je het ooit ervaren hebt. En zo is dat! Hij houdt zoveel van je! Het is Zijn grootste verlangen om een hele persoonlijke liefdesrelatie met jou te hebben!
gepost door Susanne Mandemaker @ 9:03 a.m.
0 reacties
