Echt leven...

Wat kan er toch veel veranderen in een paar dagen tijd... Denk je alles een klein beetje op een rijtje te hebben, wordt de hele boel toch weer op de kop gezet en weet je nog niet wat je moet doen... Niet leuk!

De laatste tijd kom ik er steeds meer achter wat nou echt 'de verlangens van mijn hart' zijn. Is best moeilijk om daarachter te komen als je er eigenlijk nog nooit over nagedacht hebt. Als je geen idee hebt wat nou eigenlijk jouw specifieke talenten zijn, wat je gaven zijn of wat je grootste passie is. Er zijn zoveel dingen die ik geweldig vind om te doen of nog zou willen doen. Maar wat leeft er nou eigenlijk écht in je? Als je alles zou mogen en kunnen kiezen, wat zou je dan het liefste doen? Waar brandt je hart voor?

Ik heb net een heel goed boek gelezen: De ongetemde man. Klinkt misschien wat vreemd, aangezien ik toch echt iemand van het vrouwelijk geslacht ben, maar er staat zo gigantisch veel in wat ook voor vrouwen geldt! In dat boek is er één stuk me heel erg bijgebleven:

Vraag je niet af wat de wereld nodig heeft. Vraag je af waardoor je tot leven komt, en ga dat doen, want wat de wereld nodig heeft, zijn mensen die tot leven zijn gekomen.

Volgens mij heeft dat alles te maken met het ontdekken van wie je werkelijk bent. Als je erachter komt wat de dingen zijn die God in je heeft gelegd. De dingen die jou tot je bestemming brengen en je dus écht laten leven. Maar hoe ga je dan verder?

Ik wist wel dat ik op de goede weg zat: het werd steeds stukje bij beetje duidelijker wat mijn talenten zijn en wat mijn passies zijn. Je komt er eindelijk achter wie je bent (moet je nagaan, dan ben je al 21...) en alles lijkt mee te werken: deuren lijken op wonderbaarlijke wijze open te gaan, je wordt als het ware vanzelf een kant opgestuurd waarvan je dacht dat het nooit mogelijk was. Passies lijken waarheid te gaan worden in je leven, maar dan plotseling vanuit het niets gebeurt er iets dat alle vaste grond onder je voeten vandaan slaat. Is dat dan strijd of is het God die duidelijk maakt dat het nog wat te hoog gegrepen is?

Een compleet andere deur die er opzich ook wel aantrekkelijk uitziet, maar waar niet je grootste verlangen naar uitgaat, zwaait open en iedereen in je omgeving probeert je een duw te geven om die deur binnen te gaan. Menselijk gezien heel begrijpelijk dat ze denken dat dit het helemaal zou zijn voor je, maar toch knaagt er iets aan je en wil je eigenlijk helemaal niet. Wat doe je dan? Kies je voor safe en besluit je toch maar te doen wat de anderen zeggen wat het beste voor je is, óf zet je alle zekerheid die je hebt aan de kant en ga je voor die deur met die hele hoge drempel? Je hebt eigenlijk geen idee wat er achter die deur zit, het enige dat je zeker weet, is dat dat vuur in je hart opeens heel hard begint te branden als je er alleen al aan denkt...

Het is natuurlijk wel lekker makkelijk om de verantwoordelijkheid van je af te zetten en gewoon als een mak lammetje de meute te volgen. If it doesn't turn out the way you've planned, you can always blame the others: they talked me in to this. Maar dat zou niet eerlijk zijn. Jij bent zelf verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt. Jíj bent verantwoordelijk dat je tot leven komt.

Hmmm, terwijl ik dit schrijf, worden er steeds meer dingen duidelijk voor mezelf. Ik zou wel gek zijn als ik niet mijn hart achterna zou gaan. Dan maar verhuizen en niet zeker weten dat je werk krijgt. Als je in je bestemming gaat lopen/leven, dan doet God de rest wel. Er komt een tekst in me op: Gods wegen zijn hoger dan onze wegen. Daar moet ik dan maar op vertrouwen. Het wordt zo langzamerhand wel eens tijd dat ik écht ga leven...

Met grote dankbaarheid en vreugde geven wij kennis van de geboorte van.... MIJN EIGEN BLOGSPOT!

Jaja, ik kon er niet meer omheen. Na eerst alle redenen opgenoemd te hebben om er vooral níet aan te beginnen, ben ik toch tot de conclusie gekomen dat het wel erg leuk is. Mijn grootste reden om het niet te doen? Computers (en alles wat daarbij hoort) zijn nou niet echt één van mijn meest favourite bezigheden. Bij lange na niet zelfs... (Misschien dat dat één van de redenen is dat Afrika me zo erg trekt?)

Ik kan niet beloven dat ik er elke dag iets op zal zetten, maar zal in ieder geval m'n best doen iedereen op de hoogte te houden van m'n drukke en soms bijzarre leventje :) Zoals vandaag... Leerpunt: het is niet handig om met een groep van 60 kleuters naar een brandweerkazerne te gaan en de kinderen met de échte brandweerslang te laten spuiten. En al helemaal niet als de zon niet schijnt... Ben benieuwd hoeveel kinderen er morgen zonder verkouwdheid op school zullen zijn... Maar goed, ze hadden de tijd van hun leven en ik vond het ook wel leuk. Nooit geweten dat er zoveel verschillende brandweerwagens zijn!

Wist je trouwens dat God heel vaak door films tot je spreekt? Kwam er een paar weken geleden achter. Heel tof. Heb er nu geen tijd voor om het allemaal te vertellen, maar dat komt nog wel. 'k Ga nu naar City of Angels kijken. Who knows what He will do through this movie?